Bir yerden baslamaliyiz…
Bir seyler yapmaliyiz…
Daha fazla gecikmeden, geçistirmeden, gevsemeden, gevelemeden, görmemezlikten gelmeden…
Umursamazlik aymazligina kapilmadan, vurdumduymazlik duyarsizligina düsmeden, uyusukluk ve umutsuzluk girdabina girmeden…
Ertelemeden elimizden geleni mutlaka yapmaliyiz…
Olmazlari “Ol” emri ile olduranin emri geregi, hep isin olurunda olmaliyiz… Yasama olumlu bakmaliyiz…. Yeter ki gözümüz oyunda oynasta olmasin… Olur mu olur!
Hele bir yola düselim, yolun açik oldugunu görecegiz…
Her yola çikmanin menzile varamayacagi ihtimalini de göz önünde bulundurarak, ancak yola çikmadan da asla menzile varilamayacagi bilinci ile yürüyecegiz…
Varmadan önce yolda olmayi dert edinerek yola yogunlasacagiz…
Her birimiz; “Ben kimim ve benim yaptigimla ne degisecek” tuzagina düsmeden teyakkuzda olacagiz…
Bugün kulluk ve hareket zeminimizi tehdit eden iki tehlikeden bahsedebiliriz:
Bir; “Benden geçti” diyenin tükenmisligi…
Iki; “Vay be, ben neymisim!” diyenin kibri…
Evet, “Benden ne köy olur ne de kasaba” “Ben bir hiçim” suursuzlugu nasil bir maraz ise “Ben olmasam bu isler yürümez”, “Ben büyük projelerin adamiyim”, “Klasima uygun rol isterim” havasi ile burun kiviranlarin tasidiklari illet az sikinti vermiyor…
Bu durumda analiz yapmak yerine sunu dememiz gerekmiyor mu?
“Bu tasin altina elimi koymazsam benim ne anlamim kalir ki?”
Ne mi yapacagiz?
Nemrud’un atesine su tasiyan karinca misali gücümüz neye yetiyor, elimizden ne geliyorsa onu…
Azina çoguna bakmadan… Ileri geri konusanlara aldirmadan…
Kinayanlarin kinamasina takilmadan… Hasbi bir gönülle yapacagiz görevlerimizi… Yola çikacagiz ve arkamiza bakmadan yürüyecegiz yarinlara…
Oturup seyretmeye razi olmadan… Isin içinden siyrilma kurnazligina kaçmadan… Sorumlulugu baskasina yikma kolayligina tenezzül etmeden bir seyler yapmaya tesebbüs edecegiz…
“Acaba” lara, “ama”lara,”nasil”lara takili kalmadan küçük çapli da olsa katkimizi esirgemeyecegiz…
Biz, birakip gitmislerden, usanip birakmislardan, yorulup yikilmislardan, içi geçmislerden, kendisi olmaktan uzaklasmislardan olamayiz… Çünkü biz Müslümaniz yani mükellefiz…
Müslüman, Müslüman kaldikça mutlaka bir seyler yapmalidir… “Iki günü denk geçenin ziyanda oldugu” bilinci ile hareket etmelidir… Yarinlarda kurtulus akçesi, ahiret bohçasi, zor geçitlerin azigi olacak bir seyler hazirlamaliyiz…
Biz variz ve buradayiz demeliyiz…
Yapacagimiz isin çapi, sikleti, ebadi, adedi, tonaji rakami önemli degil… Ilahi ölçekte neye tekabül ettigine biz bakalim…
Çok seylere deginmek istemiyorum… En azindan bir is, bir eylem üzere olabilelim… Sadra sifa olacak, salih amel kapsamina girecek, kulluk standartlarina uygun düsecek bir sey olsun… Ilahi hosnutlugu hedefleyecek gösteri malzemesi olmayacak bir sey…
Serefli yazicilari memnun edecek, seytani üzecek bir seyler olsun yeter ki…
Her ne yapacaksak, hemen, simdi burada olmalidir… Çünkü mazur degiliz… Malul degiliz… Mahrum degiliz…
Ne olacaksa olsun!
Bir ses ol… Bir nefes ol… Bir umut ol… Bir uyaran ol… Bir uyandiran ol… Bir ögüt ol… Bir örnek ol… Bir soran ol… Bir çözen ol… Bir gönül ol… Bir baslayan ol bitiremezsen bile… Bir sorgulayan ol… Bir affeden ol… Bir af dileyen ol… Bir dertlenen ol…
Önce niyet sonra gayret…
Bir mum yakarak, bir fidan dikerek, yoldaki dikeni kaldirarak, yarim hurma vererek, bir tas atarak yol alabilirsin…
Ötekiler için, öte dünya için yapacaklarini ötelemeden hemen basla…
Bazen bir selam, bir sohbet, bir secde, bir dua, bir tebessüm, bir telefon, bir tesekkür dünyalara bedel degil mi?
Simdi yeniden “Bismillah” diyerek, dogrulmak vakti!
Not: Bu yazi 13.01.2023 tarihinde milatgazetesi.com sitesinden alintilanmistir, yazinin orijinali için asagidaki linki tiklayiniz.
https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/cok-sey-degil-bir-sey-8683/
Bu yazida yer alan fikirler yazara aittir. Hikmet Akademisi’nin bakis açisini yansitmayabilir.
