Uyandigimda günes gözlerimde parliyordu. Ayaga kalkmaya çalistim ama ayaklarimi bulamadim.
Uyandigimda günes gözlerimde parliyordu ama kalkamiyordum. Ayaga kalkmaya çalissam da ayaklarimin bana eslik etmedigini hissetmek aci vericiydi. Nerede acaba diye kendi kendime sordugumda aslinda benle olduklarina emindim ama pek de bana yaverlik edeceklerini düsünemiyordum çünkü içimdeki hareketlerime eslik etmiyorlardi. Yüregim kalk diyordu beynim yüregimin pesine takilmis fakat damarlarimda sanki birileri var sakin ha kalkma diyordu. Ne yapsam ne etsem diye düsünürken aslinda yapmak istediklerimi neden yapamiyorum sorusu aklima takili verdi.
Uyandigimda onca güzelliklerin etrafimda oldugunu fark ettim ama güzelliklerin benden uzakta olduguna sahittim. Gözlerim günesi görmüstü fakat yüregimi aydinlatan günesin olmadigini fark edemedigimi gördüm. Seher vaktin de olmadigimi, seherlerle beraber olamadigimi, o vakitte hiç de yüregimin açik olmadigini anladim. Ve ayaklarimin neden kayboldugunun farkina varamiyordum. Ayaklarimla beraber kollarimin neden kalkmadigini, vücudumun neden eslik etmedigini, beynimin neden yol göstermedigini, kulaklarimin neden duymadan yerinde kalakaldiklarini, gözlerimin neden göremedigini anlayamamistim.
Kalktigimda ayaklarimi göremedim.
Aradim durdum ama yoklar.
Ne yapmaliyim diye düsünürken
Dedemden kalma koltuk degnekleri aklima geldi
Zar zor degnekleri alarak ayaga kalkmaya çalistim.
Acaba baska eksikliklerim var mi? Diye düsünürken duvarda asili olan ayna dan kendimi görünce.
Aman Allah im bu ne böyle?
Burnum da yerinde yok. Ne çok çirkinlesmisim. Ne de çirkin görünüyorum.
Aman Allah im burnum yok diye bagiracagim ama görenler bana gülecekler diye hayiflandim durdum.
Düsünebiliyor musunuz? Sabah kalktigimda ayaklarimin bana eslik etmedigini, kollarimin kalkmadigini beynimin yol göstermedigini, kulaklarimin duymadigini, gözlerimde fer kalmadigini ve burnumun yerinde olmadigini fark ettim. Ilk defa bu kadar çirkinligimin farkina varmistim.
Belki aynaya bakmistim istemeden ama kendimi ilk defa böyle görüyordum.
Bu sekilde insanligin içerisine çikmak ister miyim acaba? Bilemiyorum.
Yok yok biraz düsünmem lazim. Çiksam mi çikmasam mi? Çiksam mi çikmasam mi?
En iyisi derhal bir plastik cerrah aramak. Ama nasil? Kim çagiracak?
Benden olan bir parça yoksa millet bana gülmez mi?
Kesin gülerler kesin.
Aman ya rabbi ne yapmaliyim acaba? Esimi çagirsam ve kendisine bak burnum yok. Desem acaba bir çare arar mi?
Annemi, babami çagirsam bu olan bitenleri haber etsem yardim ederler mi?
Ayaklarim yürümeme izin vermiyor yardimci olur musunuz? Desem. Demesine diyorum lakin ne fayda.
Annem babam sanki duymuyorlar bile.
Esimi çagiriyorum. Ben sana yardimci olamam ki diyor.
Ya nasil olur? Bana yardim etmek zorundasin desem de yooo ben yardim edemem diyor.
Bir tarafta kiziyorum nasil olur da esim bana yardim etmez. Yok yok oglusum bana yardim eder.
Oglumu çagiriyorum. Oglum bana yardim eder misin?
Lütfen bak böyle disari çikamam diyorum.
Bana bakip gülüyor baba ben sana nasil yardim edebilirim ki?
Sen babasin yardima ihtiyacin mi olur baba diye de ekliyor kerata.
Kizimi çagirdim bari sen yardim et dedim ama ne fayda?
Baba ben yardim edemem sana hem benim zaten isim basimdan askin dedi.
Eyvah eyvah bana bu koca evde hem de her animizin bir oldugunu sandigim kisiler bana yardim edemiyorlar. Ve Allah u Teâla nin su buyrugu aklima geliverdi.
O gün kisi kaçar. Kardesin den, Anasindan, babasindan, esinden ve çocuklarindan. Çünkü o gün herkesin kendisine yeteri derecede bir derdi vardir.
Eyvaaaah eyvaaaaah! Eyvahlar olsun bana. Bugüne kadar hiç bilmemisim bilememisim. Ben den baska kimsemin olmadigini. Ve kendimin amellerimle bas basa kalacagimi unutmusum. Dünya mesgalesinden unutuvermisim. Ne de çok eksikliklerim varmis. Ne de çok yalnizmisim da haberim yokmus. Ne yazik ki eksikliklerimizin farkina varmiyoruz ya da varmak istemiyoruz. Su garip dünyada bir eksigimiz olsa ne eder eder gidermenin yoluna bakariz. Kimse bizimle alay etmesin diye kimse bize gülmesin diye. Ama hiç düsünmeyiz ayagimizin eksikliginden kulagimizin eksikliginden burnumuzun eksikliginden. Ve bir burun için nelerimizi vermeyiz ki? Suratimizi Tekrar ayni hale getirmek için tekrar milletin içine rahat ve havamiz yerinde olarak ama burnum yoksa nasil çikabilirim ki?
Nasil insanlarla ayni ortami paylasabilir mi ki?
Ve insanlar eskisi gibi nasil bir tavir takinirlar ki?
Yoksa hep utanir miyim/iz?
Yoksa kendimde hep kusurun var oldugunu bilerek mi hareket ederim/iz?
Yoksa hiçbir eksikligim yok karsimdakiler eksik mi derim/iz?
Yoksa önce insanlar kendilerini düzeltsinler mi derim/iz?
Yoksa ben iyiyim herkes kötü mü derim/iz?
Yoksa ben düzelirsem karsimdaki de düzelir mi derim/iz?
Muhasebe parametresi elimizde kim nasil noksan kalmak istiyorsa öyle kalsin!
Siddik KARADUMAN
Ferhat Mengüç